به گزارش ایسنا، در یادداشتی در کانال تلگرامی «دغدغه ایران» می‌خوانیم: «اکنون تمام دنیا به این نتیجه مهم رسیده که در این شرایط که ویروس کرونا در همه جا گسترش یافته، یکی از موثرترین استراتژی‌ها برای مقابله با ویروس، ایجاد فاصله‌گذاری اجتماعی بین افراد و خانه‌نشینی است. در طی چند روز اخیر شاهد تلاش دولت برای شروع اجرای این استراتژی در کشور بودیم ولی تاکنون موفقیت بزرگی در این زمینه حاصل نشده است.

اجرای موفقیت‌آمیز سیاست فاصله‌گذاری اجتماعی مستلزم جدیت دولت و همکاری اقشار مختلف جامعه است. بخشی از جامعه اکنون وضعیت را به‌خوبی درک کرده و قرنطینه خانگی و خانه‌نشینی را رعایت می‌کند ولی هنوز بخش دیگری از جامعه به فاصله‌گذاری اجتماعی تن نداده‌اند. این گروه را می‌توان به دو دسته متمایز تقسیم کرد:

یک. گروهی که هنوز به وخامت اوضاع و اثربخشی فاصله‌گذاری اجتماعی باور ندارند، زیرا این پیام از سوی مرجعی صادر شده که آنها اعتبار و صداقت این منبع و مرجع را قبول ندارند.

دو. گروهی دیگر که وخامت اوضاع را پذیرفته و حاضر به همکاری هستند ولی به دلیل شرایط نامساعد اقتصادی خود و عدم حمایت لازم دولت مجبورند برای تأمین معاش از قرنطینه خانگی خارج شوند.

هر یک از ما که خود را در خانه قرنطینه کرده‌ایم، به سهم خود علاوه بر این‌ که خودمان قرنطینه خانگی و خانه‌نشینی را اجرا می‌کنیم، باید در خصوص هر دو گروه فوق دست به‌کار شویم زیرا تا زمانی که آنها نیز همانند ما خانه‌نشینی نکنند، کار ما هم به نتیجه کامل نخواهد رسید.

رمز موفقیت فاصله‌گذاری اجتماعی از طریق سیاست خانه‌نشینی، همراه کردن اکثریت جامعه با این سیاست است. یادمان باشد که متخصصان می‌گویند یک فرد آلوده به این ویروس می‌تواند در یک ماه تا بیش از ۴۰۰ نفر را آلوده کند.

سوال مهم حالا این است که علاوه بر خانه‌نشینی، چه کار دیگری می‌توانیم انجام دهیم؟ هر یک از ما دارای حلقه بزرگی از دوستان، همسایگان، اقوام و خویشاوندان، همکاران و افرادی هستیم که در طول سال برای رفع نیازهای روزمره خود با آنها در ارتباط مستمر هستیم. بخشی از اعضای این شبکه ما، همان افرادی هستند که بنا به دو دلیل فوق، کماکان در خیابان‌ها یا جاده‌ها رفت‌‌وآمد دارند.

ما می‌توانیم بخشی از دو حرکت ملی باشیم:

– زنگ بزن متقاعد کن

و

کمک‌ کن در خانه بماند.

از همین الان دست به کار شویم و با آن دسته از افرادی که شماره تماس آنها را در گوشی تلفن خود داریم صحبت و سعی کنیم از قدرت سرمایه اجتماعی خودمان برای متقاعدسازی آنها برای همراهی با قرنطینه خانگی استفاده کنیم. قدرت سیاسی ظاهراً فاقد توان متقاعدکنندگی است.

در ضمن اگر در بین اعضای شبکه خود، افرادی داریم که به دلیل شرایط بد اقتصادی مجبور به خروج از منزل هستند، سعی کنیم متناسب با توان اقتصادی خودمان، از آنها حمایت مالی کنیم تا برای مدتی – یک ماه حداقل – مجبور نشوند بیرون بروند.

برخی از ما می‌توانیم هزینه یک ماه زندگی یک خانواده را بلاعوض یا قرض بدهیم، یا از روش نسیه معکوس استفاده کنیم. راه‌های زیادی برای کمک به این افراد وجود دارد. کمک به این افراد، کمک به خود ما، کمک به نظام بهداشت و درمان کشور، کمک به همه کادرهای درمانی و در نهایت کمک به ایران عزیز است.

اگرچه اکثر ما در کادر درمان نیستیم اما می‌توانیم با سرمایه اجتماعی و قدرت متقاعدکردن خودمان و توان مالی‌مان، جان انسان‌ها را نجات دهیم.

اینجا همان لحظه‌ای از تاریخ است که آدمی فرصت می‌یابد تا اسکار شیندلر جامعه خودش باشد. خواندن این پست و دیدن فیلم فهرست شیندلر را از دست ندهید.

منبع:ایسنا