«علی‌اصغر عموقدیری» یکی از فعالان اقتصادی استان یزد که اشتغال زیادی را برای فرزندان معلول این استان ایجاد کرده، خود پدر سه فرزند معلول است و دغدغه اشتغال معلولان را با تمام وجود لمس کرده است؛ مردی که وقتی پای حرف‌هایش نشستیم، با وجود تمام خدماتی که انجام داده، هنوز هم معتقد است تا زمانی که توان دارد باید برای فرزندان معلول این جامعه کارآفرینی کند.

عمو قدیری در گفت‌وگو با ایسنا اظهار می‌کند: هر پدر و مادری دغدغه اشتغال فرزند خود را دارد لذا با پیگیری از طریق بهزیستی، مراکز استثنایی و آموزش و پرورش، مراکزی راه‌اندازی با عنوان شرکت‌های دانش‌آموزی برای ایجاد اشتغال دانش‌آموزان استثنایی در هنگام فارغ التحصیلی ایجاد کردیم.

وی اضافه می‌کند: فعالیت‌هایم در حیطه کارافرینی برای معلولان را از سال ۸۴ آغاز کردم و هر چند که هنوز هم مشکلات متعددی داریم اما خوشبختانه مشکلاتمان همیشه در حال تغییر است و نشان می‌دهد که در این سال‌ها راکد نمانده‌ایم.

این فعال اقتصادی با بیان این که همه دستگاه‌ها همکاری لازم را برای ایجاد این مراکز داشتند، می‌گوید: توانستیم بازارچه‌های متعددی را راه‌اندازی کنیم و اشتغال معلولان را به عنوان مهمترین هدفمان جلو ببریم.

وی از لزوم توجه به ۴۰ هزار معلول استان خصوصاً نوجوانان و جوانان معلول یاد می‌کند و می‌گوید: این معلولان که شامل معلولان مدارس، سالمندان و مددجویان بهزیستی هستند، فاقد شغل هستند و متاسفانه جامعه نیز فرهنگ پذیرش معلول را برای به کارگرفتن آن‌ها ندارد و بعضاً نیز در مواردی با الفاظ ناپسند، به غرور و نفس این افراد لطمه وارد می‌کنند.

عموقدیری که معتقد است حالا با کارآفرینی برای معلولان به آن‌ها شخصیت داده است، بیان می‌کند: نه این که به آن‌ها شخصیت بدهیم بلکه آن‌ها با اشتغال، شخصیت خود را باز می‌یابند و می‌توانند نیازهای مادی روزانه خود را برطرف کنند.

وی با اشاره به این که در حال حاضر چهار کارگاه برای ایجاد اشتغال معلولان در استان فعالیت دارد، می‌گوید: به واسطه راه‌اندازی این چهار کارگاه، ۱۶۰ نفر معلول تاکنون مشغول به کار شده‌اند که ۸۰ نفر از آن‌ها نیز تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی هستند و برای پوشش بیمه بقیه نیز اقدام کرده‌ایم.

عموقدیری با بیان این که دو کارگاه دیگر نیز در دست راه اندازی است، تصریح می‌کند: شرط فعالیت در کارگاه‌های ما، معلولیت است و اکنون نیز تمام پرسنل این مراکز، معلول هستند و در این کارگاه‌ها به تولید پوشاک و البسه و همچنین دوخت و دوز می‌پردازند.

وی با بیان این که این تولیدات در قالب لباس‌های مدارس و بیمارستانی به سایر نقاط کشور ارسال می‎شود، عنوان می‌کند: با وجود درآمد خوبی که داشتیم، مطالبات زیادی هم از بیمارستان‌ها و سایر مراکزی که از تولیدات ما استفاده کرده‌اند، وجود دارد.

وی با اشاره به این که این مجموعه با سرمایه خیری راه اندازی شده است، می‌گوید: در این مجموعه از رده‌های سنی ۱۴ تا ۳۵ سال وظایف متعددی را برعهده دارند که متناسب با نوع معلولیت آن‌هاست و در حال حاضر چند نوع معلولیت دارای توانایی کار کردن شامل ناشنوا، کم‌شنوا، جسمی و حرکتی و کم‌توان ذهنی در حال فعالیت هستند.

عموقدیری با بیان این که کار کردن در کنار معلولان با وجود مشکلات فراوان لذت خاص خودش را دارد، تصریح می‌کند: مثلاً بچه‌های کم شنوا به دنبال انجام دادن اقدامات متفاوتی هستند و سعی دارند هر چندوقت یکبار، فعالیت‎های متنوعی در حوزه دوخت را تجربه کنند یا این که بچه‌های کم‌توان ذهنی در دوخت دکمه مشکل دارند و حداقل بازه زمانی دوماهه برای آموختن مربی به آن‌ها نیاز است.

وی که حالا از اقدامات ارزشمندش برای کمک به اشتغال معلولان می‌دانیم، دل پری از بروکراسی اداری دارد؛ مشکلی که با وجود تسهیل شرایط باز هم به دنبال برخی از بدسلیقگی‌ها گریبان‌گیر فعالان اقتصادی است.

عموقدیری در این باره می‌گوید: از مسئولین بسیار گلایه‌مندم چرا که در اخذ مجوزها مرا یاری نمی‌کنند و علاقه‌ای که پشت این وظیفه انسانی نهفته است را در نظر نمی‌گیرند، ضرورت این اقدامات برای معلولان را درک نمی‌کنند و سخت می‌گیرند.

وی اضافه می‌کند: چهار کارگاه فعال دارم و اکنون برای راه اندازی دو کارگاه دیگر باید از همان اداراتی که قبلا چندین و چند مجوز گرفته‌ام، مجددا مجوز بگیرم و رفتارها به گونه‌ای است که گویا مرا نمی‌شناسند و جلوی پایم مدام سنگ می‌اندازند و روند زمانبری را پیش رویم قرار می‌دهند، همین مسئله منجر شده تا فعلاً دست از اخذ مجوز و راه اندازی کارگاه بکشم.

این فعال اقتصادی به اشتغالزایی برای ۳۰ تا ۴۰ معلول به واسطه ایجاد این کارگاه‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید: علاوه بر آن یک مربی و روانشناس هم در این مراکز به کار گرفته می‎شوند.

وی با بیان این که خانواده‌ دوست داشتنی کودکان استثنایی کارگاه‌هایش علاوه بر کار، مشمول مسافرت و اردوهای متعددی هم می‎شوند، می‌گوید: ما یک خانواده‌ هستیم و مانند یک خانواده در کنار هم زندگی می‌کنیم.

اما چه شد که عمو قدیری به سمت ایجاد کارگاه و راه اندازی کسب و کار برای معلولان شدند؟ همانطور که بالا نیز اشاره کردیم این فعال اقتصادی با داشتن سه فرزند معلول بیش از هر فرد دیگری با مشکلات این قشر آشناست.

او در این باره می‌گوید: سه فرزند ناشنوا داشتم و مشکلات اشتغال آن‌ها مرا بیشتر به سمت اشتغالزایی برای این قشر راغب کرد و همین شد که سرمایه‌ام را به این سمت و سو حرکت دادم، به طوری که در حال حاضر یکی از فرزندانم را در کنار خودم مشغول به کار است و مابقی نیز در بخش‌های دیگری کسب و کار دارند و صاحب خانواده و فرزند هستند.

عموقدیری به افراد و خانواده‌هایی با فرزندان معلول اشاره می‌کند و می‌گوید: هنوز هم ظرفیت به کارگیری جوانان معلول را داریم و تا یکهزار معلول را که بتوانند شاغل شوند، مشغول به کار می‌کنیم.

منبع:ایسنا