سایت النشره در گزارشی نوشت: “تصمیم سوریه و روسیه مبنی بر آزادسازی مسیر M۴، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه را بین دو گزینه پذیرش اجرای توافق سوچی یا مواجهه با عملیات نظامی که اجرای توافق را تحمیل می‌کند، قرار می‌دهد. سوالی که در اینجا مطرح می‌شود، این است: آیا در زمینه اجرای توافق سوچی با تحولی از سوی ترکیه روبرو هستیم؟ یا اردوغان همچنان به سیاست مانور و باج‌گیری ادامه می‌دهد و اجرای توافق را جز با اجبار تسهیل نمی‌کند؟

روشن است که اردوغان همچنان طفره رفته و اظهارات غیر دوستانه وی در قبال روسیه در مورد شبه جزیره کریمه و اوکراین بهترین گواه است. بطوریکه اردوغان موضعی را اتخاذ کرده است که مخالف به رسمیت شناختن الحاق کریمه به فدراسیون روسیه است و در عین حال با فروش هواپیماهای بدون سرنشین روابط ترکیه با اوکراین را تقویت کرده است که این یک تحریک برای روسیه و تلاش آشکار برای باج‌گیری از ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه بود که به عدم تحمل چنین موضوعاتی مشهور است و تسلیم چنین سیاست‌هایی نمی‌شود. علاوه بر این، وی معامله با اردوغان بر ضد روابط استراتژیک خود با سوریه را نمی‌پذیرد.

به همین دلیل طبیعی بود که پوتین هرگونه اقدامی و هرگونه تهاتری با اردوغان در ادلب و اصل بحث و گفت‌وگو در این مورد را رد کند و بر پافشاری بر حمایت از موضع دولت سوریه در بازگرداندن کنترل خود بر ادلب تاکید کند. از این رو، طبیعی بود که نتیجه اجلاس روسای دو کشور، عدم توافق بر سر اجرای توافق ادلب باشد که اردوغان از اجرای آن فرار کرد.

اما این نتیجه، با توجه به تصمیم روسیه و سوریه برای اجرای توافقنامه خارج کردن تروریست‌ها از دو طرف بزرگراه M۴ ، اردوغان را در مقابل سه گزینه قرار می‌دهد:

اولین گزینه، پذیرش اجباری همکاری با روسیه برای اجرای توافقنامه سوچی با پاکسازی جاده حلب-لاذقیه و شهرهای اریحا و الشاغور از گروه‌های تروریستی است.

گزینه دوم، امتناع اردوغان از همکاری است تا از سوی گروه‌های تروریستی به ویژه اخوان المسلمینی که حزب عدالت و توسعه وی به آن تعلق دارد به خیانت متهم نشود و در نتیجه با تسهیل عملیات نظامی موضع بی‌طرفی بگیرد.

گزینه سوم، عدم همکاری و عدم تسهیل عملیات نظامی و توسل به حمایت گروه‌های تروریستی در مواجهه با حمله ارتش عربی سوریه مورد حمایت متحدانش در ائتلاف مقاومت و نیروی هوایی روسیه است. مشابه آنچه در عملیات نظامی قبلی رخ داد که منجر به آزادسازی جاده حلب -دمشق و شهر سراقب و بسیاری از روستاها و شهرها در حومه جنوبی ادلب شد.

چرا تصمیم برای انجام عملیات جدید به منظور آزادسازی و بازگرداندن مناطق حیاتی جدید ادلب گرفته شد؟

پیش آمدن برخی شرایط: اول، نیاز مبرم سوریه به آزادسازی جاده حلب-لاذقیه که از نظر اقتصادی برای سوریه حیاتی است.

دوم، پایان حضور گروه‌های تروریستی در کل استان درعا تا مرزهای اردن و حوض یرموک، و بدین ترتیب کشورها، سوریه را در برابر پرونده ادلب گذاشتند تا از هرگونه ثبات اشغالگری ترکیه تحت پوشش عناصر تروریستی در ادلب جلوگیری شود.

سوم، موقعیت سوریه با آغوش باز بسیاری از کشورهای عربی به سوریه تقویت شده است که این موضوع با دیدار فیصل مقداد، وزیر خارجه سوریه با همتایانش از شش کشور عربی در سازمان ملل متحد آغاز شد. همچنین توسعه روابط اردن و سوریه که در بازگشایی گذرگاه مرزی بین دو کشور و احیای فرایند ترانزیت کالاها و رفت و آمد مردم بین دو کشور تجسم یافت و در تماس اخیر بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه و عبدالله دوم، پادشاه اردن به اوج خود رسید و پیش از آن، وادار شدن واشنگتن به عقب نشینی از موضع خود و موافقت با تأمین گاز لبنان از مصر و برق آن از لبنان از طریق خاک سوریه در این امر سهیم بود که به منزله شکستن قانون تحریم‌های آمریکا علیه سوریه موسوم به “قیصر”(سزار) بود.”

منبع: ايسنا