به گزارش ایسنا، افرادی که زندگی سخت و پر از موانع و مشکلات را تجربه می‌کنند احتمالاً به سراغ مشاوره و روان درمانی می‌روند. نشستن رو در روی یک درمانگر در مطب که به اصطلاح “درمان چهره به چهره” نامیده می‌شود نیاز به صرف زمان و پول از هر دو طرف دارد. یعنی یک قرار ملاقات با روانشناس حدود یک ساعت از زمان هر دو طرف را می‌گیرد، بیمار باید هزینه روان درمانی را پرداخت کند و از طرف دیگر درمانگر هم باید برای اجاره مطب، خرید مبلمان و آب و برق و غیره هزینه پرداخت کند.

بعضی از بیماران قادر به مراجعه به مطب نیستند، چرا که در مناطق روستایی زندگی می‌کنند که تعداد محدودی از درمانگران در دسترس هستند و یا اینکه به دلیل بیماری از نظر جسمی قادر به مراجعه نیستند. حتی برخی بیماران از جلسه حضوری روان درمانی واهمه دارند و یا اینکه به دلیل مشکلات زندگی اصلاً زمان خالی برای مراجعه به روانشناس ندارند.

کلید این مشکلات، ورود درمان مجازی است. درمان مجازی یا سلامت از راه دور برای رفتار درمانی شناختی(CBT) مبتنی بر وب، درمان اختلال استرسی پس از آسیب روانی(PTSD)، درمان مبتنی بر وب افسردگی، اضطراب و علائم PTSD و CBT برای فوبیای اجتماعی استفاده می‌شود.

برنامه “TRICARE” وزارت دفاع آمریکا برنامه مراقبت‌های بهداشتی برای کارمندان رسمی، بازنشستگان و خانواده‌هایشان در سراسر جهان است که متقاضیان با استفاده از اینترنت می‌توانند به صورت رو در رو با مشاوران بهداشت روانی در هر ساعت از شبانه‌روز و از هر کجا در ایالات متحده صحبت کنند.

سازمان‌هایی مانند مرکز ملی کهنه سربازان آمریکا برای درمان اختلال استرس پس از سانحه و مرکز ملی تضمین سلامت از راه دور و فناوری وزارت دفاع ایالات متحده برنامه‌هایی مانند “PTSD Coach” و “Breathe2Relax” برای گوشی‌های هوشمند طراحی کرده‌اند که به بیماران کمک می‌کند تا علائم خود را درمان کنند و مهارت‌های مقابله‌ای مهم را یاد بگیرند.

یکی از مزایای درمان مجازی قابلیت ادامه درمان بیمار در هنگام خارج شدن از شهر برای کار یا تعطیلات است.

با این حال درمان مجازی معایب خود را هم دارد. به عنوان مثال درمانگر ممکن است بتواند چهره بیمار خود را از طریق وب‌کم ببیند اما قادر به دیدن زبان بدن نیست و این در حالی است که زبان بدن اغلب اطلاعات مهمی را درباره افکار و احساسات بیمار ارائه می‌کند.

نگرانی دیگر در مورد درمان مجازی این است که روابط و اعتماد دوطرفه‌ای که در ملاقات حضوری میان درمانگر و بیمار شکل می‌گیرد در درمان مجازی تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

درمانگران می‌توانند جلسات روان درمانی را بر روی اینترنت با استفاده از نرم‌افزارهای کنفرانس ویدئویی مانند اسکایپ، Facetime یا Hangouts برگزار کنند، اما آنها باید برای بیماران مشخص کنند که در صورت وقفه یا اختلال در سرویس اینترنت چه اتفاقی خواهد افتاد. آنها همچنین باید مشخص کنند که با چه سرعتی به درخواست ارتباط الکترونیکی بیماران پاسخ خواهند داد.

درمانگران مجازی ملزم به رعایت تمام جوانب احتیاط در حفظ و حراست از اطلاعات و حریم شخصی بیماران هستند. به عنوان مثال آنها برای برقراری تماس ویدئویی باید از نرم‌افزار ایمن مورد تأیید بیمه درمانی ایالات متحده برای حفاظت از پرونده‌های پزشکی و سایر اطلاعات پزشکان، بیمارستان‌ها و سایر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی استفاده کنند.

تماس‌های Facetime و Hangouts نیز رمزگذاری می‌شوند و با نرم‌افزار مذکور سازگار است.

یکی دیگر از ناخوشایندی‌های بالقوه برای درمانگران، شبکه‌های اجتماعی است. بیماران فعلی یا سابق اغلب در شبکه‌های اجتماعی درخواست دوستی برای درمانگر خود ارسال می‌کنند و این می‌تواند موجب حس ناراحتی در زندگی حرفه‌ای و شخصی درمانگر شود.

انتهای پیام