سال‌هاست که داوری‌ها در فوتال ایران با انتقاد روبرو است؛ این انتقاد گاهی از سوی بازیکنان و مربیان صورت می گیرد و گاهی افرادی از خانواده بزرگ داوری نسبت به برخی امور منتقدند. جدا از بحث داوری در مقیاس کلان در کشور و لیگ‌های سراسری، به نحوه کار و مدیریت داوری‌ها در مقیاس‌های کوچک‌تر استانی هم نقدهایی وارد است. یکی از این استان‌های مورد نقد از این حیث، تهران بزرگ است که اواخر سال ۱۳۹۹ انتخاباتش برگزار شد و حبیب‌الله شیرازی برای یک دوره چهار ساله دیگر کرسی ریاست هیات فوتبال استان را تصاحب کرد.
جعفر خوشرو از پیشکسوتان داوری فوتبال ایران و رئیس کمیته آموزش هیات فوتبال استان تهران یکی از افرادی است که نسبت به داوری‌ها دغدغه دارد و انتقادهایی را درباره این مساله وارد می‌داند. او با ارسال نامه‌ای به رئیس هیات فوتبال تهران نگرانی‌هایی را مطرح کرده که می خوانید:
جناب آقای حبیب شیرازی
حدود چهار دهه است که از رفاقتمان می‌گذرد. در دهه شصت بود که کلاس داوری را گذراندیم؛ زمانی که به ریاست مرحوم محمد صالحی در کمیته داوران ایران مشغول کار شدم در اولین جمله ام خطاب به ایشان گفتم که یک روز به رفتنمان نزدیک شد و قس علی‌هذا.
همانطور که می‌دانید وابستگی مادی و معنوی به هیچ شخص و گروه و دسته نداشته و ندارم و وابستگی و علاقمندی ام به داوری فوتبال است که گویا معنا و مفهومی ندارد.
جناب دکتر شیرازی! داوری فوتبال که در حوزه تخصصی من است رو به افول است و عناوین پروفسور و دکتر و مهندس، نجات بخش این حوزه نیست. در آسیب شناسی این کمیته، عوامل بازدارنده آن دستمزد، شغل، عوامل فرهنگی و عوامل بیرونی و درونی هویداست و جای خالی یک گروه بازاریابی و تبلیغات جهت کسب درآمد در فوتبال تهران مشهود است و از قدیم گفته اند که بی مایه فطیر است. داوران دریافته اند که در تهران از نظر مالی و رشد در داوری افق روشنی پیش رو ندارند و به همین منظور راه عزیمت به شهر زنجان را انتخاب کرده اند که این از عجایب تاریخ داوری فوتبال است.
جناب دکتر، داوری فوتبال دارای علائم کووید ١٩ است که اگر به قرنطینه نرود به زودی نفس‌هایش به شماره می افتد.
داور ملی بازنشسته و پژوهشگر داوری فوتبال، جعفر خوش‌رو
منبع:ایسنا