در یادداشتی در «ورزش سه» به قلم پژمان راهبر آمده است: «فیلمبردار وبسایت فدراسیون جهانی کشتی که همواره در بین دو مربی کشتی‌گیران حاضر روی تشک ایستاده و به نوعی فیلم‌های از پشت صحنه مسابقات می‌گیرد، تصاویر عجیبی را از پایان مسابقه حسن یزدانی و تیلور ثبت کرده است.
ویدئو از لحظه‌ای آغاز می‌شود که دوبنده‌پوش آبی با یک دوخم در ثانیه‌های پایانی تیلور را فرومی‌کوبد و پیروزی شکننده خود را تبدیل به یک برد قاطعانه می‌کند. زمان به‌سرعت می‌گذرد و داور دست خود را به نشانه پایان کشتی بالا می‌برد و انگار برای حسن همه‌ چیز در حالت اسلوموشن است. او دو بار با صدای بلند فریاد می‌کشد و سومین فریاد او در لحظه‌ای است که خود را از حالت نشسته رها کرده و در یک حالت بی‌وزنی و معلق خود را روی تشک کشتی ولو می‌کند. سقوط آزاد یک ثانیه‌ای که برای یزدانی مرور سریع چند ماه تمرین شدید و کشنده است و به معنای خلاصی از شر عقده‌ای که در تن او رشد کرده بود.

بلافاصله درست زمانی که دست راست با ضرب به تشک کشتی می‌خورد، بغض او می‌ترکد و اشک‌های این ستاره ساکت کشتی ایران صورتش را خیس می‌کند.

بعد از این است که پژمان درستکار خود را به تشک کشتی می‌رساند و با تشویق یزدانی او را در آغوش می‌گیرد و بعد از این نوبت دگر مربیان تیم ملی کشتی ایران است که حسن را قلم‌دوش کنند و با پرچم ایران او را دور تشک کشتی بگردانند تا او در معیت اطرافیان تیم ملی کشتی و در میان تشویق کرکننده حاضران در سالن کشتی جهانی اسلو به سمت سالن کشتی‌گیران برود تا آنجا از بقیه پهلوان‌ها سرسلامتی بگیرد.

طبیعی است که شکستن سد تیلور باید با چنین واکنش افراطی و منقلب‌کننده‌ای همراه می‌شد. او بزرگ‌ترین فشار ذهنی زندگی را از روی دوش خود برداشت و از این به بعد در شرایط نرمال با حریف خود کشتی خواهد گرفت.

اما این واکنش افراطی به پیروزی بخش مهمی از چیزی بود که یزدانی باید انجامش می‌داد؛ یک سم‌زدایی واقعی بعد از نقره المپیک.

برای ورزشکار سطح‌بالایی مثل حسن یزدانی، تجربه سه‌باره شکست مقابل یک حریف خاص غیر قابل هضم بود و به همین دلیل هم بود که در تمام روزهای پس از بازگشت از المپیک هدف خود را روی پیروزی مقابل حریف آمریکایی و تمام حد نصاب‌های تمرینی را پشت سر گذاشته بود. صدالبته تیلور نیز بیکار ننشسته و تمرینات خود را از همان هفته پس از بازگشت به آمریکا دنبال کرد و این را می‌شد در پست‌های اینستاگرامی و صحبت‌های گاه‌وبیگاهش مشاهده کرد.

این دو دوباره در اوج آمادگی و در بهترین شرایط به هم رسیدند؛ اگر چه یزدانی از رقابت‌های المپیک نفسی کاملا چاق‌تر داشت و همانی بود که باید می‌بود؛ یک کشتی‌گیر تهاجمی که باید قدرت خود را به حریف تحمیل می‌کرد. بر خلاف بازی‌های المپیک که سرمربی تصمیم گرفته بود او را با تاکتیکی واکنش‌گرا به میدان بفرستد و منتظر اشتباه حریف باشد…

از همین رو ارزش پیروزی یزدانی در این کشتی بیش از هر مسابقه دیگری در عمر حرفه‌ای اوست. زمانی که نشان داد همچنان می‌تواند بهترین کشتی‌گیر دنیا حداقل در وزن خود باشد و توانایی حمله، زیرگیری و غلبه عضلانی و بدنی بر حریف بسیار سرسخت و آمریکایی خود را دارد؛ کشتی‌گیری که با نزدیک به ۶۰ پیروزی متوالی به دیدار حسن آمده بود اما مغلوب اراده و سرسختی حریف ایرانی شد.

این دو در وزن خود دوگانه‌ای ساخته‌اند که در کشتی‌های بعدی انتظار هر نتیجه‌ای را می‌توان از آنها داشت. حالا شاید دیوید تیلور در کشتی بعدی با انگیزه بسیار بیشتری مقابل حسن یزدانی ظاهر شود؛ همان طور که در کنار انتشار تصویر غمناک خود پس از شکست مقابل یزدانی نوشته: «شکست درد دارد اما زندگی ادامه خواهد داشت و باخت جزو زندگی یک مبارز است.»
رقابت یزدانی-تیلور، دو کشتی‌گیر ممتاز وزن ۸۶ کیلو را می‌توان با رقابت مثلث بزرگان تنیس جهان (فدرر، نادال، جوکوویچ) یا رقابت GOAT فوتبال جهان (رونالدو و مسی) مقایسه کرد؛‌ رقبای سرسختی که به مرور دلبسته هم شدند؛‌ مثل  الکساندر مدوید و آقاتختی در دهه‌های خیلی دور؛ دوگانه حریف – الگو.»
منبع: ايسنا